آیا می توانید با لهجه انگلیسی صحبت کنید؟ پاسخ شما به این سوال ممکن است به تعریف شما از “انگلیسی” بستگی داشته باشد، زیرا لهجه های زبان انگلیسی بسیار زیاد است. دو مورد از رایج ترین انواع آن انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی هستند. در حالی که هر دو از نظر فنی یک زبان هستند، تفاوت های زیادی بین این دو وجود دارد.
بارز ترین آن ها لهجه است، لهجه های آمریکایی و انگلیسی نیز از نظر لحن متفاوت هستند. علاوه بر تلفظ، املای انگلیسی آمریکایی با املای انگلیسی بریتانیایی متفاوت است. آن ها همیشه از کلمات یکسانی برای موارد مختلف استفاده نمی کنند. در نهایت، در ساختار های دستوری خاصی نیز متفاوت هستند.
در این مقاله قصد داریم لهجه بریتانیایی در مقابل لهجه آمریکایی را بررسی کنیم. ما همچنین در مورد واژگان، املا و دستور زبان بحث خواهیم کرد که هر یک از این گویش ها را متمایز می کند، همراه ما باشید.
مقدمه ای بر لهجه های بریتانیایی
تعریف لهجه بریتانیایی
لهجه بریتانیایی به روش منحصر به فرد تلفظ کلمات و جملات انگلیسی در جزایر بریتانیا اشاره دارد. لهجه های بریتانیایی بسیار متفاوتی وجود دارد که هر کدام ویژگی های متمایز خود را دارند. این لهجه ها نتیجه تاریخ و تکامل زبان انگلیسی در بریتانیا است.
تاریخچه لهجه های بریتانیایی
تاریخچه لهجه های بریتانیایی به قبایل ژرمنی برمی گردد که در بریتانیا مستقر شدند و زبان های بومی خود را که به گویش های مختلف انگلیسی باستان تکامل یافتند، آوردند. با گذشت زمان، این لهجه ها باعث پیدایش لهجه های مختلف انگلیسی بریتانیایی، از جمله لهجه های شمالی، میدلند، جنوب شرقی و غرب کشور شد.
انواع لهجه بریتانیایی
Received Pronunciation (RP)
Received Pronunciation (RP) لهجه استاندارد انگلیسی است که به انگلیسی ملکه یا انگلیسی BBC نیز معروف است. این معتبرترین لهجه انگلیسی بریتانیایی در نظر گرفته می شود و به طور گسترده در موقعیت های رسمی مانند رسانه ها و آموزش استفاده می شود.
لهجه‌ی RP به منطقه‌ی خاصی وابسته نیست، بلکه بیشتر با طبقه‌ی اجتماعی و سطح تحصیلات مرتبط است. این لهجه در مدارس و دانشگاه های بریتانیا در قرن نوزدهم شکل گرفت و با طبقات بالای اجتماعی و نخبگان تحصیل‌کرده پیوند یافت. اگرچه تنها حدود ۲ درصد از جمعیت بریتانیا به این لهجه صحبت می کنند، RP همچنان تأثیرگذار است و معمولاً به کسانی که در حال یادگیری انگلیسی بریتانیایی هستند، آموزش داده می شود.
لهجه های منطقه ای بریتانیا
- انگلستان
لهجه های منطقه ای زیادی در انگلستان وجود دارد که برخی از شناخته شده ترین آن ها عبارتند از:
- کوکنی (Cockney): این لهجه از شرق لندن سرچشمه می‌گیرد و به خاطر ویژگی های متمایز خود، مانند glottal stop (جایگزینی صدای “ت” با توقفی در گلو) و استفاده از صدای “ف” به جای “ث”، مشهور است. کوکنی همچنین برای اصطلاحات قافیه‌دار (rhyming slang) خود شناخته می شود.
- اسکاوس (Scouse): لهجه‌ی لیورپول که توسط گروه بیتلز شهرت جهانی یافت. این لهجه با کیفیتی بینی‌دار و الگو های آهنگی منحصر به فرد مشخص می شود.
- جوردی (Geordie): لهجه‌ی نیوکاسل و مناطق اطراف آن که به خاطر آهنگ خاص و کلمات منحصر به فرد خود معروف است.
- برومی (Brummie): لهجه‌ی بیرمنگام که اغلب با پایین رفتن لحن در انتهای جملات شناخته می شود.
هر یک از این لهجه ها، همراه با بسیاری لهجه های دیگر، بازتابی از تاریخ و هویت فرهنگی منحصر به فرد منطقه‌ی خود هستند.
- اسکاتلند، ولز و ایرلند
کشور های دیگر بریتانیا نیز لهجه های منحصر به فرد خود را به منظره‌ی زبانی بریتانیا اضافه می کنند:
- اسکاتلند: لهجه های اسکاتلندی به شدت تحت تأثیر زبان گالیک و زبان های نورسی (از مهاجمان وایکینگ) هستند. لهجه‌ی اسکاتلندی به خاطر تلفظ صدای “ر” با لرزش و تلفظ های خاص مصوت ها شناخته می شود.
- ولز: ولز زبان خاص خود، یعنی زبان ولزی، را دارد که تأثیر زیادی بر لهجه‌ی انگلیسی ولزی گذاشته است. این لهجه با کیفیت آهنگین و موسیقی‌وار خود و تغییرات خاص در تلفظ برخی همخوان ها (صامت ها) مشخص می شود.
- ایرلند: لهجه های ایرلندی متنوع هستند و چند گروه اصلی دارند:
گروه اول: لهجه های اولستر، از جمله لهجه‌ی متمایز ایرلند شمالی
گروه دوم: لهجه های دوبلین
گروه سوم: لهجه های متنوعی از مناطق غرب، میدلندز و جنوب
لهجه‌ی ایرلند شمالی، به ویژه در منطقه‌ی اولستر، به خاطر ویژگی های آوایی منحصر به فرد و تأثیرات زبان ایرلندی شناخته می شود. این لهجه معمولاً دارای صدای “ر” قوی و تلفظ های متمایز مصوت ها است.
ویژگی های لهجه های بریتانیایی
آواشناسی و واج شناسی
لهجه های بریتانیایی مجموعه‌ای متنوع از ویژگی های آوایی و واجی را به نمایش می گذارند:
- اصوات مصوت: لهجه های بریتانیایی، به ویژه لهجه‌ی استاندارد RP (Received Pronunciation)، به خاطر مصوت های باز خاص خود شناخته می شوند. در RP، چهار مصوت باز در انتهای دهان وجود دارد: /æ ɑː ɒ ɔː/. این ویژگی لهجه‌ی بریتانیایی را از بسیاری لهجه های دیگر جهان متمایز می کند.
- تلفظ همخوان ها: لهجه های مختلف بریتانیایی به شیوه های خاص خود همخوان ها (صامت ها) را تلفظ می کنند. برای مثال، لهجه‌ی کوکنی به خاطر استفاده از glottal stop شناخته می شود (جایگزینی صدای “ت” با توقفی در گلو)، در حالی که برخی لهجه های شمالی ممکن است صدای “ه” در ابتدای کلمات را حذف کنند.
- آهنگ جملات: ملودی و لحن گفتار در لهجه های مختلف بریتانیایی به شدت متفاوت است. برخی از لهجه ها، مانند لهجه‌ی Scouse، الگوی آهنگی با فراز و فرود متمایزی دارند، در حالی که لهجه‌ی RP لحن آهنگین متعادل‌تری دارد.
واژگان و دستور زبان
لهجه ها تنها به تلفظ محدود نمی شوند؛ بلکه اغلب دارای واژگان و ویژگی های دستوری خاص خود هستند:
- واژگان منطقه‌ای: مناطق مختلف ممکن است از کلمات کاملاً متفاوتی برای اشاره به یک چیز استفاده کنند. برای مثال، “نان گرد” در اسکاتلند به آن “bap”، در منطقه میدلندز به آن “cob” و در منچستر به آن “barm” می گویند.
- ساختار های دستوری: برخی لهجه ها دارای ویژگی های دستوری منحصر به فردی هستند. برای مثال، در بخش هایی از شمال انگلستان، ممکن است از “were” به جای “was” برای همه اشخاص استفاده شود. مثلاً: به جای “I was going to the shop” از “I were going to the shop” استفاده می کنند.
- اصطلاحات و تعابیر: هر لهجه مجموعه‌ای از اصطلاحات و تعابیر خاص خود را دارد. به عنوان مثال، لهجه‌ی کوکنی به خاطر اصطلاحات قافیه‌دار خود معروف است که در آن یک کلمه با عبارتی که با آن قافیه دارد، جایگزین می شود (مثلاً “apples and pears” برای “stairs” به معنی “پله‌ها”).
تلفظ انگلیسی بریتانیایی در مقابل انگلیسی آمریکایی
صدا های همخوان
در زیر، دو مورد از واضح ترین تفاوت های همخوان را در مورد لهجه آمریکایی و انگلیسی مورد بحث قرار خواهیم داد.
- صدای /r/
وقتی صحبت یک انگلیسی را می شنوید و سپس آن را با سخنرانی یک آمریکایی مقایسه می کنید، اولین چیزی که احتمالاً متوجه خواهید شد این است که آن ها با صدا های “r” بسیار متفاوت برخورد می کنند.
در انگلیسی بریتانیایی، زمانی که “r” بعد از یک مصوت و در همان هجا قرار می گیرد، تلفظ نمی شود؛ مانند کلماتی مثل، “far” (دور)، “enter” (وارد شدن)، “market” (بازار)، “injure” (آسیب زدن).
از سوی دیگر، آمریکایی ها از لهجه روتیک استفاده می کنند، به این معنی که “r” به شدت تلفظ می شود.
- صدای /t/
در انگلیسی آمریکایی، زمانی که صدای /t/ بعد از یک واکه (مصوت) تأکیدی و قبل از یک واکه‌ی ضعیف قرار می گیرد، به ترکیبی از “t” و “d” تبدیل می شود. می توانید این تغییر را در کلماتی مانند، “butter” (کره)، “water” (آب) و “tomato” (گوجه فرنگی) بشنوید، که به صورت, wadder budder و tomaydo تلفظ می شوند.
در مقابل، در انگلیسی استاندارد بریتانیایی، صدای /t/ در این کلمات به شکل یک “t” معمولی شنیده می شود. با این حال، این موضوع با توجه به مناطق مختلف انگلستان متفاوت است؛ برخی از بریتانیایی ها از glottal stop استفاده می کنند، به این معنی که صدای /t/ اصلاً تلفظ نمی شود، مانند، “tomah-o” برای tomato.
اصوات مصوت
علاوه بر صدا های همخوان، برخی از اصوات مصوت در انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی تفاوت های قابل توجهی دارند. در اینجا به برخی از تفاوت های اصلی اشاره می کنیم:
- /ɒ/ در مقابل /ɑ/
در انگلیسی بریتانیایی، کلماتی مانند “dog” (سگ)،”stop” (ایستادن) و “pot” (قابلمه) با صدای /ɒ/ تلفظ می شوند. این صدا یک مصوت باز و عقب با دهان کمی گرد شده است و به آن “open back rounded vowel” گفته می شود.
در مقابل، در انگلیسی آمریکایی، این کلمات با صدای /ɑ/ (صدای کوتاه “o” ) تلفظ می شوند که یک مصوت باز و عقب بدون گرد شدن دهان و با دهانی کمی بازتر است. این صدا با عنوان “open back unrounded long sound” شناخته می شود.
این تفاوت باعث می شود کلماتی که در دو لهجه بریتانیایی و آمریکایی مشابه هستند، در تلفظشان تفاوت مشهودی داشته باشند.
- /ƏU/ در مقابل /oʊ/
صدای [ƏU] بریتانیایی (صدای “o” ) یک دیفتونگ است، به این معنی که ترکیبی از دو صدای مصوت بوده و موقعیت دهان در حین تلفظ تغییر می کند. این صدا از قسمت میانی دهان آغاز می شود.
در مقابل، صدای [oʊ] آمریکایی نیز دیفتونگ است اما از پشت دهان آغاز می شود؛ برای این صدا، لب ها و زبان بسیار کشیده و منقبض می شوند. این صدا ها را می‌توان در کلماتی مانند: “go” (رفتن)، “slow” (آهسته) و “quote” (نقل قول) یافت. این تفاوت باعث می شود که صدای “o” در این دو لهجه شکل متفاوتی به خود بگیرد.
لحن
تفاوت دیگری که بین انگلیسی بریتانیایی و آمریکایی متوجه خواهید شد، لحنی است که سخنرانان در یک جمله استفاده می کنند، یا روشی که صدای خود را بالا و پایین می کنند. به طور کلی، انگلیسی زبانان آمریکایی، لحنی نسبتاً صاف و یکنواخت دارند. برعکس، سخنرانان بریتانیایی اغلب لحن خود را بسیار تغییر می دهند و از بالا به پایین می روند.
املای انگلیسی در مقابل آمریکایی
جدا از تغییرات تلفظی که ما از آن عبور کرده ایم، انگلیسی بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی نیز قرارداد های املایی متفاوتی دارند.
- our- در مقابل or-
در انگلیسی آمریکایی، کلماتی مانند “favorite” (مورد علاقه)، “flavor” (طعم)، “savor” (مزه) و “endeavor” (تلاش) همگی به صورت or- نوشته می شوند. اما در انگلیسی بریتانیایی، این کلمات باید یک “u” هم داشته باشند و به صورت our- نوشته شوند: “favourite” ، “flavour” ، “savour” ، “endeavour” .
- ise- در مقابل -ize
در انگلیسی آمریکایی، بسیاری از کلمات با ize- تمام می شوند، مانند، “organize” (سازمان دادن)، “realize” (متوجه شدن) و “capitalize” (سرمایه گذاری کردن). اما در انگلیسی بریتانیایی این کلمات به جای “z” با “s” نوشته می شوند، مانند، “organise”، “realise” و “capitalise”.
- yse- در مقابل yze-
برخی کلمات مانند “analyze” (تحلیل کردن) و “paralyze” (فلج کردن) در انگلیسی آمریکایی همیشه با yze- پایان می یابند. اما در انگلیسی بریتانیایی، همین کلمات به صورت yse- نوشته می شوند. مانند، “analyse” و “paralyse”.
- ise- در مقابل ice-
در انگلیسی آمریکایی، کلمه “practice” هم به عنوان اسم و هم فعل به صورت ice- نوشته می شود. اما در انگلیسی بریتانیایی، شکل اسمی به صورت “practice” است و شکل فعلی به صورت “practise” نوشته می شود.
- ce- در مقابل se-
کلماتی مانند “offense” (توهین)، “defense” (دفاع) و “license” (مجوز) در انگلیسی آمریکایی با این نگارش نوشته می‌شوند. اما در انگلیسی بریتانیایی، این کلمات به صورت: “defence” ، “offence” و “licence” نوشته می شوند.
- -ll- در مقابل -l-
وقتی کلمه ای با یک “l” به فرم “ed-” یا “ing-” تبدیل می شود، در انگلیسی آمریکایی معمولا حرف “l” تکرار نمی شود. برای مثال، “travel” (سفر کردن) به “traveled”/”traveling” و “cancel” (لغو کردن) به “canceled”/”canceling” تبدیل می شود. اما در انگلیسی بریتانیایی، حرف “l” دو برابر می شود، به شکل: “travelled”/”travelling” و “cancelled”/”cancelling”.
- re- در مقابل er-
در انگلیسی آمریکایی، برخی کلمات با “er-” خاتمه می یابند. مانند، “center” (مرکز)، “fiber” (الیاف) و “liter” (لیتر). اما در انگلیسی بریتانیایی این کلمات به صورت: “centre” ، “fibre” و “litre” نوشته می شوند.
- ogue- در مقابل og-
کلماتی مانند “catalog” (فهرست)، “dialog” (گفت و گو) و “epilog” (پایان نامه) در انگلیسی آمریکایی به این شکل نوشته می شوند. اما در انگلیسی بریتانیایی این کلمات به صورت: “dialogue”، “catalogue” و “epilogue” نوشته می شوند.
واژگان انگلیسی در مقابل آمریکایی
وقتی یک انگلیسی زبان انگلیسی و یک آمریکایی صحبت می کنند، احتمالاً بیشتر حرف های طرف مقابل را می فهمند. با این حال، برخی از تفاوت های اصطلاحی وجود دارد که می تواند یک چالش باشد. چند نمونه از آنچه آمریکایی ها و بریتانیایی ها متفاوت می گویند را بررسی کنید.
| انگلیسی بریتانیایی | انگلیسی آمریکایی | فارسی |
| Flat | apartment | آپارتمان |
| barrister/solicitor | attorney | وکیل |
| Sweets | candy | آب نبات |
| University | College | دانشگاه |
| Biscuit | cookie | بیسکویت |
| Aubergine | Eggplant | بادمجان |
| Lift | Elevator | آسانسور |
| Petrol | Gas | بنزین |
| Bonnet | Hood | کاپوت |
| car park | parking lot | پارکینگ |
| Football | Soccer | فوتبال |
| Lorry | Truck | کامیون |
| boot | trunk | صندوق عقب |
دستور زبان انگلیسی در مقابل آمریکایی
در بیشتر موارد، دستور زبان انگلیسی و آمریکایی تقریباً مشابه هستند. اما چند ویژگی متفاوت وجود دارد که قابل ذکر است. توجه داشته باشید که اینها تنها نمونه هایی از تفاوت های کلی هستند – همه به یک شکل صحبت نمی کنند!
پیشنهادات یا توصیه ها
آمریکایی:
can:
Can I get you something to drink?
should:Should we go see a movie?
بریتیش:
shall:
Shall I get you something to drink?
Shall we go see a movie?
برنامه های آینده
آمریکایی:
will:
I will be there at eight o’clock.
بریتیش:
shall:
I shall be there at eight o’clock.
Past participle of “get”
آمریکایی:
gotten:
I’ve gotten sick every Christmas since I was 10.
بریتیش:
got:
I’ve got sick every Christmas since I was 10.
اسم های جمعی
آمریکایی:
singular:
The band is breaking up.
بریتیش:
singular or plural:
The band is/are breaking up.
حروف اضافه زمان
آمریکایی:
on:
I’ll see you on the weekend.
بریتیش:
at:
I’ll see you at the weekend.
جمع بندی و سخن پایانی
هرچه بیشتر این دو گویش انگلیسی را بدانید و درک کنید، وضعیت بهتری خواهید داشت. با یادگیری هر دو انگلیسی، بریتیش و آمریکایی، دانش خود را عملا دو برابر خواهید کرد، می توانید صدا های انگلیسی بیشتری را تلفظ کنید، دایره لغات خود را افزایش خواهید داد و مهارت های درک مطلب را تقویت خواهید کرد. شما می توانید با شرکت در کلاس های آموزشی زبان انگلیسی موسسه زبان دهخدا لهجه بریتیش یا آمریکایی را یاد بگیرد و تفاوت های موجود در این دو لهجه را به خوبی درک کنید.
مقالات بیشتر در آکادمی دهخدا:
تفاوت زبان آلمانی و هلندی، تلفظ و لهجه و گرامر
تفاوت زبان چینی،کره ای و ژاپنی
تفاوت بین زبان پرتغالی و زبان اسپانیایی
