معرفی زبان هندی (Hindi) ، الفبا و راهنمای یادگیری
زبان هندی، عضوی از گروه هند و آریایی در شاخه هند و ایرانی از خانواده زبان های هند و اروپایی است. این زبان رسمی ترجیحی هند است، اگر چه بسیاری از مشاغل ملی نیز به زبان انگلیسی و سایر زبان های شناخته شده در قانون اساسی هند اصحبت می شود.
در هند نزدیک به 425 میلیون نفر به زبان هندی و حدود 120 میلیون نفر دیگر به عنوان زبان دوم به این زبان صحبت می کنند. جوامع گفتاری هندی قابل توجهی نیز در آفریقای جنوبی، موریس، بنگلادش، یمن و اوگاندا زندگی می کنند.
تاریخچه و انواع زبان هندی
هندی ادبی که به خط دوانگاری Devanagari نوشته شده است، به شدت تحت تأثیر سانسکریت قرار گرفته است. شکل استاندارد آن بر اساس گویش Khari Boli است که در شمال و شرق دهلی یافت می شود. براج باشا Braj Bhasha، که یک رسانه ادبی مهم از قرن پانزدهم تا نوزدهم بود، اغلب به عنوان گویش هندی تلقی می شود، مانند Awadhi، Bagheli، Bhojpuri، Bundeli، Chhattisgarhi، Garhwali، Haryanawi، Kanauji، Kumayuni، Magahi و Marwari.
با این حال، این به اصطلاح گویش های هندی به طور دقیق تر به عنوان زبان های منطقه‌ای توصیف می شوند، منطقه ای که بخشی از منطقه شمال هند و جنوب از طریق ایالت مادیا پرادش Madhya Pradesh می باشد.
در این منطقه، میزان شباهت زبان های منطقه ای به هندی استاندارد به طور قابل توجهی متفاوت است. Maithili – شرقی ترین زبان منطقه ای هند – شباهت تاریخی بیشتری به بنگالی دارد تا هندی استاندارد. به همین ترتیب، راجستانی، غربی ترین زبان منطقه ای، از برخی جهات بیشتر از هندی استاندارد به گجراتی شباهت دارد. با این وجود، اکثریت گویشوران، زبان های منطقه ای خود را به گویش هندی تکلم می کنند.
آنها اشاره می‌کنند که این زبان ها توسط بریتانیایی ها در تلاش برای طبقه بندی زبان ها در روزهای اولیه حکومت بریتانیا با هندی گروه بندی شدند. علاوه بر این، هندی (به جای یکی از زبان های منطقه ای) به عنوان رسانه آموزشی در سطح ابتدایی-مدرسه انتخاب شد. تا حد زیادی در نتیجه این سیاست استعماری، اعضای طبقه متوسط شهری و روستاییان تحصیل کرده در سراسر منطقه ادعا می کنند که به زبان هندی صحبت می کنند زیرا استفاده از این زبان ها یا گویش های منطقه ای در مکان های عمومی – یعنی خارج از دایره خانواده و دوستان نزدیک – به عنوان نشانه ای از آموزش ناکافی تلقی می شود.
به عبارت دیگر، صحبت کردن به هندی استاندارد به همان اندازه ای که صحبت کردن به زبان انگلیسی در جنوب هند به مردم این منطقه هویت می بخشد. هر دو به عنوان زبان های اجتماعی رو به بالا در نظر گرفته می شوند.
بنابراین، افرادی که در جستجوی شغل جدید، ازدواج و موارد مشابه هستند، باید از زبان هندی استاندارد در ارتباطات روزمره استفاده کنند. در بسیاری از موارد، جوانان در حال حاضر فقط دانش منفعل از زبان های منطقه ای دارند. به ویژه از دهه 1950، رواج رسانه های جمعی (رادیو، تلویزیون و فیلم) و سواد رو به رشد منجر به افزایش تعداد گویشوران بومی هندی استاندارد شده است.
گهگاه تقاضاهایی برای تشکیل دولت های جداگانه برای گویشوران مختلف زبان های منطقه ای مطرح می شود. چنین خواسته هایی عموماً با درخواست های متقابل برای به رسمیت شناختن لهجه های متعدد زبان های منطقه ای خنثی می شود.
هند در سطح ملی دارای دو زبان رسمی است: هندی و انگلیسی. اما هر یک از 22 ایالت این کشور می توانند زبان رسمی خود را انتخاب کنند. در مجموع، 23 زبان رسمی در هند وجود دارد:
| Gujarati | English | Dogri | Bodo | Bengali | Assamese |
| Malayalam | Maithili | Konkani | Kashmiri | Kannada | Hindi |
| Sanskrit | Punjabi | Odia | Nepali | Meitei | Marathi |
| Urdu | Telugu | Tamil | Sindhi | Santali |
اما، البته، اینها فقط زبان های رسمی هستند. زبان های اقلیت، گویش های منطقه ای و تنوع زبان در اینجا نشان داده نمی شوند.
بر اساس Ethnologue، 448 زبان مجزا در هند وجود دارد. در همین حال، پیمایش زبانی مردم هند 780 نوع زبان و گویش را شناسایی کرده است. و اگر از مردم محلی بپرسید، آنها می توانند 19569 زبان را به عنوان زبان مادری خود بر اساس سرشماری سال 2018 فهرست کنند. البته، این تنها به این دلیل است که جوامع مختلف ممکن است زبان خود را با نامی متفاوت از دیگری صدا کنند، حتی اگر به یک زبان صحبت کنند.
دستور زبان یا گرامر زبان هندی
اسامی:
اسامی هندی یا مذکر هستند یا مؤنث. بنابراین باید جنسیت دستوری هر اسم را یاد گرفت. هیچ حرف تعریفی مانند «the» در هندی وجود ندارد.
اسم های مذکر بر دو قسم هستند: اسم هایی که در مفرد به aa ختم می شوند که در جمع به «e» تبدیل می شود و بقیه که در مفرد و جمع یکسان هستند.
نوع اول
| پسر | Larkaa |
| پسرها | larke |
| اتاق | kamraa |
| اتاق ها | kamre |
نوع دوم
| خانه | Makaan |
| خانه ها | Makaan |
| مرد | Aadmi |
| مردها | Aadmi |
اسم های مؤنث نیز دو قسم هستند: اسم‌هایی که به i یا iya ختم می شوند و جمع آن ها به iyaan ختم می شوند و بقیه که en می گیرند.
نوع اول
| دختر | Larki |
| دخترها | larkiyaan |
نوع دوم
| میز | Mez |
| میزها | Mezen |
صفت ها:
صفات در زبان هندی با اسامی مطابقت دارند. صفات در هندی به دو نوع دسته بندی می شوند: نوع اول که انتهای شان تغییر می کند و نوع دوم که تغییرناپذیر هستند. در نوع اول مانند barraa (بزرگ) یا chotaa (کوچک) در حالت مفرد مذکر به aa ختم می شوند و در حالت جمع مذکر به e و در حالت مونث جمع و مفرد به ii ختم می شوند.
صفات نوع دوم مانند saaf (تمیز) هیچ وقت در هیچ حالتی تغییر نمی کنند.
ساختار جمله:
هندی از ترتیب کلمات متفاوت از انگلیسی استفاده می کند. فاعل معمولاً در ابتدای جمله می آید و فعل در انتهای جمله می آید. کلمه منفی ساز nahiin درست قبل از فعل می آید.
mein hindi bolti hoon.
حروف اضافه:
در زبان هندی ۵ حرف اضافه ساده وجود دارد. Men (داخل)، par (بروی)، tak (تا)، se (با، از) و ko که مانند se هست و در حالات و معانی مختلف استفاده می شود.
اسامی و حروف اضافه:
در زبان هندی اسامی به دو دسته گرامری دسته بندی می شوند: مستقیم و غیرمستقیم.
اسامی که به همراه حروف اضافه همراه می شوند غیرمستقیم شناخته می شوند.
اسامی مذکر غیرمستقیم دو نوع می باشند به صورت زیر:
نوع اول:
مفرد
| اتاق (مستقیم) | Kamraa |
| داخل اتاق (غیرمستقیم) | Kamre men |
جمع
| اتاق ها (مستقیم) | Kamre |
| داخل اتاق ها (غیرمستقیم) | Kamron men |
نوع دوم
مفرد
| خانه (مستقیم) | Makaan |
| داخل خانه (غیرمستقیم) | Makaan men |
جمع
| خانه ها (مستقیم) | Makaan |
| داخل خانه ها (غیرمستقیم) | Makanon men |
اسامی مونث:
مفرد
| دختر (مستقیم) | ladki |
| از دختر (غیرمستقیم) | ladki se |
جمع
| دختران (مستقیم) | Larkiyaan |
| از دختران (غیرمستقیم) | larkiyon se |
صفت ها باید با اسم ها همخوانی داشته باشند. اگر اسمی در حالت غیرمستقیم باشد، صفت تعیین کننده آن اسم نیز باید در حالت غیرمستقیم باشد.
افعال:
افعال در هندی معمولاً به صورت مصدر نقل می شوند به عنوان مثال bolnaa به معنی صحبت کردن. این فعل از بخش اصلی bol به اضافه مصدر پایانی naa تشکیل شده است.
فعل باید هم از نظر عدد و هم از لحاظ جنسیت با فاعل خود همخوانی داشته باشد. اگر فاعل ضمیر باشد، جنسیت اسمی است که ضمیر به آن اشاره دارد مدنظر می باشد. شکل های فعل و ضمایر آنها در زیر آورده شده است:
| من صحبت می کنم | Mein boltaa huun |
| تو صحبت می کنی | Tu boltaa hai |
| او صحبت می کند | Vah boltaa hai |
| ما صحبت می کنیم | Ham bolte hain |
| شما صحبت می کنید | Tum bolte ho / aap bolte hain |
| آن ها صحبت می کنند | Ve bolte hain |
الفبا هندی و سیستم نوشتاری
الفبای هندی یک سیستم نوشتاری جذاب است. هندی به خط دوانگاری نوشته شده است. این سیستم نوشتاری از 36 صامت و 11 مصوت تشکیل شده است. اگرچه یادگیری 47 حرف جدید در ابتدا ترسناک به نظر می رسد، اما متکلمان بومی انگلیسی خوشحال خواهند شد که بدانند تمام صداهایی که این حروف نشان می دهند در زبان انگلیسی وجود دارد.
Devanagari درست مانند انگلیسی از چپ به راست نوشته می شود. این یک سیستم نوشتاری حروفی (abugida) است، به این معنی که یک واحد تقسیم بندی شده بر اساس صامت است. حروف صامت و مصوت از نظر ارزش برابر نیستند. بنابراین، صامت ها در سیستم نوشتاری هندی دارای یک مصوت ذاتی هستند، که ممکن است بسته به نشانه ها تغییر کند.
حروف صامت هندی
در الفبای هندی 36 صامت وجود دارد. سیستم نوشتاری Devanagari تفاوت های ظریف در صدای حروف را تشخیص می دهد. و ترتیب حروف در این حالت نوشتاری تصادفی نیست. این براساس قوانین سختگیرانه نظم دهی دوانگاری است که بر اساس مکان ایجاد صدا و نحوه بیان آن است.
حروف مصوت هندی
در زبان هندی حروف صدادار به دو صورت مختلف وارد زبان می شوند. آنها یا با علامت های دیاکریتیک با صامت ها علامت گذاری می شوند، یا می توانند به صورت جداگانه ظاهر شوند. درست مانند صامت ها، حروف صدادار در هندی بر اساس نحوه تلفظ شما مرتب می شوند.
اگرچه ممکن است در ابتدا تسلط بر یک سیستم نوشتاری کاملاً متفاوت کار سختی به نظر برسد، اما یکی از ویژگی های Devanagari خواندن هندی را نسبتاً ساده می کند. سیستم نوشتاری هندی کاملاً آوایی است. همانطور که چیزی را می بینید، آن را تلفظ می کنید و می نویسید.
تفاوت زبان هندی و اردو
هندوستانی نام مشترک هندی و اردو است. بحث های داغ زیادی در مورد مشابه بودن یا متفاوت بودن این دو زبان وجود دارد. این دو زبان براساس تاریخچه شان هم از هم جدا هستند و هم به یکدیگر مرتبط می باشند.
هندی و اردو قبلاً یک زبان بودند. زبان هندوستانی برای صدها سال زبان رایج در منطقه شمال هند بود. اما، آنها از خط های مختلفی در نوشتن خود استفاده می کنند و برخی از واژگان نیز متفاوت است. با این حال، آنها هنوز هم تا حد زیادی قابل درک هستند.
به غیر از فارسی، عربی نیز تأثیر زیادی بر این زبان داشته است زیرا زبان دینی اسلام است. اما از آنجایی که همه مناطق و جوامع مسلمان نبودند، کاربرد و نفوذ زبان عربی متفاوت بود.
بنابراین جوامع مسلمان خط نستعلیق را پذیرفتند. و تا امروز اردو با نستعلیق نوشته می شود. اما، جوامع هندو به استفاده از خط دوانگاری که در اصل از سانسکریت، جد هندوستانی، توسعه یافته بود، ادامه داده شد. این اولین شکاف بین هندی و اردو است. اما، این دو زبان همچنان از نظر فنی یکسان بودند.
اردو برای اولین بار به عنوان گویش هندوستانی با واژگان فارسی فراوان استفاده شد. اردو زبان تکلم در ارتش امپراتوری مغول بود و نام این زبان نیز از همین جاست.
شکاف واقعی دو نوع زبان هندوستانی زمانی اتفاق افتاد که راج بریتانیایی، هندوستانی را که با خط نستعلیق نوشته شده بود، زبان رسمی نامید. سخنرانان هندوستانی که از خط اصلی دوانگاری استفاده می کردند از این انتخاب خشمگین شدند. مناقشه بزرگی بر سر اینکه کدام سیستم نوشتاری باید رسمی برای زبان هندوستانی باشد آغاز شد.
راه حل این بود که آن را به دوانگاری با استفاده از هندی و نستعلیق با استفاده از اردو تقسیم کنیم. و اینگونه بود که زبان هندوستانی، هندی و اردو شد.
با افزایش شکاف سیاسی و فرهنگی بین دو نسخه هندوستانی، واژگان نیز تغییر کرد. هندی زبانان در تلاشی آگاهانه برای جدا کردن هندی از اردو، زبان را از تأثیرات قبلی فارسی پاک کردند. آنها به جای خود واژگان جدید سانسکریت را پذیرفتند.
اردو برعکس عمل کرد. واژه های سانسکریت با واژگان فارسی یا عربی جایگزین شدند. اگرچه این تغییر اصلاحی در مقیاس بزرگ در هیچ یک از زبان ها نبود، اما مطمئناً هر دوی آنها را تغییر داد. امروزه، آنها هنوز هم قابل درک هستند، اما این تفاوت های واژگانی خاص مطمئناً زبان هندی و اردو را متمایز می‌کند. و اگر هر دو زبان را به سادگی صحبت کنید، هر دو زبان هندی و اردو شما را کاملا درک خواهند کرد.
آیا یادگیری زبان هندی سخت است؟
با این تعداد قواعد گرامری، سیستم نوشتاری متفاوت و واژگان کاملاً خارجی، زبان هندی زبان سختی به نظر می رسد. اما، آیا این حقیقت دارد؟ یادگیری هندی ممکن است ساده تر از آن چیزی باشد که فکر می کنید.
بر اساس گزارش موسسه خدمات خارجی ایالات متحده (FSI)، زبان هندی در دسته 4 قرار دارد. این بدان معناست که یادگیری آن از زبان فرانسوی یا آلمانی برای انگلیسی زبانان مادری دشوارتر است. اما، یادگیری هندی نیز بسیار ساده تر از چینی یا ژاپنی است. FSI تخمین می زند 1100 ساعت مطالعه برای رسیدن به تسلط به زبان هندی لازم است.
در نهایت، هیچ زبانی وجود ندارد که یادگیری آن سخت باشد. فقط روش های بد یادگیری زبان وجود دارند. اگر ابزار یادگیری زبان مناسبی دارید که به شما امکان می دهد در عین حال که به پیشرفت مداوم شما کمک می کند سرگرم شوید، یادگیری زبان هندی کار سختی نخواهد بود.
آیا زبان هندی ارزش یادگیری دارد؟
ما می توانیم بیش از 500 میلیون دلیل برای یادگیری زبان هندی به شما ارائه دهیم. به عنوان یکی از سه زبان برتر جهان، یادگیری هندی قطعا ارزشش را دارد. اگر قصد دارید در هند زندگی کنید، یادگیری زبان ملی آن یک امر ضروری است.
اما، حتی اگر فقط برای تعطیلات به هند سفر می کنید، ارزش یادگیری واژگان ضروری هندی را دارد. دانستن متداول ترین کلمات و عبارات هندی می تواند به شما کمک کند تا بهتر تعامل کنید. شما می توانید خدمات مشتریان بهتری را از مردم محلی دریافت کنید. و این دانش همچنین به شما این امکان را می دهد که این کشور زیبا را به گونه ای کشف کنید که هیچ توریست معمولی نمی تواند. بنابراین، بله، یادگیری هندی قطعا ارزش آن را دارد.
بیشتر بخوانید: